دقیق یادمه مادربزرگ پدری و مادری من همینطور بودن. سربند داشتن و موهاشون رو لوله کرده و از کنار آویزون میکردن. دقیق یادمه که در روز هم چندین بار بهش دست میکشیدن و لوله ش میکردن. موقع بزم و شادی هم دقیق مثل همین عکس، بالای سربند بهش چیزهای گرون قیمت آویزون میکردن. زیر اون سه تا دایره بالا روی سربند هم یه چیز گرد هست که همون سربند هست که اضافه ش رو دور سر چرخونده و پشت سر اون رو میبستن.
این خره یا خودش رو زده به خریت؟
آدم با فهم و شعور، اسمش روشه که نو+روز که هر دو ایرانی هستن.
البته برای کشوری که به عنوان مثال به چهارشنبه میگن چارشامبا و به پنجشنبه میگن پرشمبه و ادعا دارن ترکی هست، بحثی باقی نمیمونه.
امیدوارم خدا شفات نده که هی به حرف ها و کارهای تو و امثال تو بخندیم.
خیلی وقته از جنگیدن برای رویاها و آرزوهام دست کشیدم.
چون از یه سنی به بعد و هر قدر سنت میره بالاتر، با خودت میگی همین که آرامش دارم خوبه و نباید از دستش بدم.
حالا اگر این آرامش داشتن اینطور باشه که تو طبقه های بالای کشتی نشسته باشی در حالی که کشتی از پایین سوراخ شده و یواش یواش داره میره زیر آب.
دیگه خسته شدم از جنگیدن برای چیزی که دیگه هرگز بهش نمی رسم.
یلدا همگی شاد باد.
کارشناس مسائل نظامی یا کاره ای نیستم ولی با توجه به اتفاق هایی که در این سالها روی داد و همه رو یادم هست، چیزهایی که این روزها در سوریه در حال روی دادن هست و شهرها و روستاها یک به یک تسلیم شده و سقوط میکنن، چیزی نیست جز هر آنچه که بشار اسد به همراه متحدانش این سالها کاشتند.
اون روزها و شب هایی که مردم معترض به خیابون ها اومدن و مخالفت خودشون رو با حکومت بیان کردن، اگر بشار اسد به اونها مجال میداد و سخن اونها رو می شنید نه اینکه اعتراض اونها رو با گلوله و تانک و توپ پاسخ بده، بی تردید حالا این بلا بر سرش نازل نمیشد. مردم که ماهی نیستن زود حافظه اونها خالی بشه و چیزی یادشون نمونه. مردمی که قدرت مبارزه با حکومت رو نداشتن، اینها رو یادشون موند و منتظر فرصت بودن. درواقع از همون ابتدایی که حکومت دمشق لوله های تفنگ و تانک و توپ رو به سوی مردم نشونه رفت، اسد در قلب و ذهن مردم سوریه مُرد. حالا هم فرصتی پیش اومده تا ستمی که اسد و یارانش در حقشون کردن رو جبران کنن (حالا اشتباه هست یا درست رو کاری ندارم) و به راحتی شهرها و روستاها رو به مخالفین اسد تقدیم کرده و هیچ مقاومتی نمی کنن.
بی تردید قدرت هر حکومتی، مردم هستن. وقتی مردم به حکومت پشت کرده و پشت اون رو خالی کنن، دیر یا زود اون حکومت رفتنی خواهد بود حتی اگر سالیان سال به حکومت خودش ادامه بده. هیچ قدرت نظامی نتونسته جلوی مردم بایسته و این بارها در تاریخ روی داده و روی خواهد داد.
متاسفانه حسدِ حکومت بر مردم و پول و مال و منال چشمهای بشار اسد رو کور و گوش های اون رو کر کرد. فکر کرد با کشتن مردم و زندانی کردن و اعدام و تهدید و... میتونه به حکومتش ادامه بده ولی ندونست که هر آنچه کاشته رو خیلی زود درو خواهد کرد. این چند سال هم فرصت داشت اشتباهات خودش رو جبران و مردم رو راضی و کدورت ها رو برطررف کنه ولی نکرد.
قدرت مردم رو نباید دست کم گرفت خصوصاً مردمی که مورد ستم قرار گرفتن.
"به گواه تاریخ بزرگترین و اصلی‌ترین مرحله سقوط دیکتاتورها، سقوط در اذهان و باور مردمان است و الباقی چیزی نیست غیر از کارهای اداری، حتی اگر کمی هم طول بکشد".
به تماشای خودم بودم و دیدم،
که چه بی رحمانه تنهاست و به ناچار قوی...
